Greckie słowo eikón oznacza obraz, wizerunek, odbicie, wyobrażenie, to cenny obraz konsekracji i religijnego kultu.
Ikony przedstawiają postacie świętych, sceny z ich życia, sceny biblijne lub liturgiczno-symboliczne. Ikona nie jest portretem ani fotografią, jej celem nie jest pokazanie postaci jako ciała, ale ma wychodzić poza to, co widzialne. Wyraża ciało przemienione, opromienione łaską. Dokumenty Soboru Nicejskiego II z 787 roku wspominają, że tradycja wykonywania ikon istniała od czasów apostolskich. Nie ma jednak na to żadnych dowodów historycznych. Według tradycji, autorem pierwszych ikon był Łukasz Ewangelista. Ikona niesie w sobie wiele treści teologicznych. Przekazuje to samo orędzie Dobrej Nowiny, które zawarte jest na kartach Pisma Świętego, jednak w ikonie dzieje się to nie za pomocą liter, ale za pomocą linii, barw, kształtów. Ikony zbudowane są z symboli, to one są jak litery, którymi można napisać święty tekst. Dlatego mówi się, że ikony się pisze. Proces tworzenia ikony polega na takim przekształceniu świata materii, aby świat został „uchrystusowiony”, przebóstwiony. Dlatego w pisaniu ikon używa się materii nieożywionej (kredy, pigmentów uzyskiwanych z minerałów, skał, kolorowych ziem, złota) oraz ożywionej (drewno, kleje ze skóry lub kości królika, płótna), aby tę materię przekształcić w oblicze Boga, ukazać w materii jej ostateczny cel. Ikona nie jest opisywana w kategoriach estetycznych. Po prostu ikona jest piękna, ponieważ przedstawia odwieczne Piękno. We wnętrzu ikony zawiera się jej piękno, gdyż swoje źródło ma ona w Prototypie.

Ikona za pomocą środków malarskich, które są widzialne dla ludzkich oczu, przekazuje Boże piękno i chwałę Stwórcy. Nosi imię swojego prawzoru i przekazuje Jego przebóstwioną naturę. Ikonopisarz nie jest autorem ikony, a jedynie narzędziem w rękach Boga. Użycza mu siebie, by On mógł się objawić. Ikona jest nie tylko środkiem i pomocą w modlitwie, lecz sama jest już przedmiotem modlitwy, a nawet modlitwą.