Ikona Św. Józefa

Ikona przedstawia Jezusa i Jego opiekuna – Józefa.
Prawa dłoń Jezusa ułożona jest w geście błogosławieństwa, gdyż „Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3, 17). Palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. W lewej ręce trzyma zwój. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Szata Dzieciątka ma odcień jasnoniebieski, oznaczający Boskość. Wierzchnią szatę pokrywają złote asystki, złocenia te symbolizują Bożą naturę. Jezus zasiada na ręce Józefa.
Józef ma pokornie schyloną głowę ku Jezusowi. To Jemu służy, jest Jego opiekunem. Wierzchnia szata Józefa ma kolor brązowy, który oznacza ubóstwo, ziemię, oddaje to kim był i jak żył. Józef na lewej ręce trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą wskazuje na Nie, wskazuje ludziom drogę do Chrystusa, który powiedział o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem”.

Ikona Św. Józefa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa (tło i nimby pokryto płatkami 24 karatowego złota). Na deskę przyklejono płótno, na które położono 12 warstw lewkasu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te położono metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 40 cm x 30 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.
Ikona Św. Józefa znajduje się w Kościele pw. Chrystusa Króla w Osieku.

Ikona Św. Jana Marii Vianney'a

Przedstawiona ikona ukazuje św. Jana Marię Vianney’a (franc. Jean Baptiste Marie Vianney), proboszcza z Ars. W prawej ręce trzyma on krzyż, który symbolizuje wyznanie wiary w Chrystusa. Złote tło w ikonie oznacza boską światłość – święty cały zanurzony jest w blasku Bożej światłości.

Ikona Św. Jana Marii Vianney’a została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Na nimb położono białe złoto, natomiast tło ikony tworzą płatki szlagmetalu. Deska pokryta została płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te położono metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Św. Jana Marii Vianney’a znajduje się w Sanktuarium Św. Jana Marii Vianney’a w Mzykach.

Ikona Jezusa i Menasa - Ikona Przyjaźni

Ikona Jezus i Menas pochodzi z VI-VII wieku, to starożytna ikona koptyjska, posiadająca wyraźne wpływy bizantyjskie, charakterystyczne dla szat liturgicznych i bogato zdobionej księgi Ewangelii, którą trzyma Chrystus (Księga Życia). Została znaleziona w XIX wieku w ruinach koptyjskiego klasztoru w Bawit (Bauein), na egipskiej pustyni. Przypuszcza się, że osoba znajdująca się po prawej stronie Jezusa jest to opat tego klasztoru – Menas. Oryginał tej ikony można znaleźć w Luwrze w Paryżu.
Na ikonie znajdują się dwie postacie: Jezus z nimbem krzyżowym, trzymający w ręce księgę Ewangelii oraz św. Menas, opat, trzymający zwój, najprawdopodobniej z tekstem reguły swego monasteru i udzielający błogosławieństwa. Św. Menas był żołnierzem, który został mnichem i poniósł śmierć męczeńską około 235 r. W listach do Tymoteusza św. Paweł nawołuje ucznia właśnie tym imieniem: „Mene, Epimene!”, czyli „Trwaj, wytrwaj!” (1 Tm 4,16, 2Tm 3,14).
Chrystus trzyma dłoń na ramieniu opata w geście przyjaźni, stąd nazwa wizerunku – Ikona Przyjaźni.
Jezus nie staje naprzeciw swego przyjaciela, ale kroczy u jego boku, towarzyszy mu, podobnie jak szedł obok Uczniów w drodze do Emaus (Łk 24, 15-16). Postacie są ustawione w pozycji frontalnej. Tłem dla nich są wzgórza i niebo w kolorze zachodzącego słońca. Obok Chrystusa znajduje się grecki napis – Zbawiciel.
Jest to ikona znacząca, gdyż z jednej strony przedstawia męczennika Menasa, a z drugiej samo jego imię jest pewnym przypomnieniem, przesłaniem dla chrześcijan, mówiącym o tym, kto jest prawdziwym przyjacielem Chrystusa: ten, który trwa, „kto trwa w miłości” (1J 4,16) – ho menon.
Ikona Jezusa i Menasa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Na nimbach położono płatki 23,75-karatowego złota. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 57 cm x 57 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Józefa

Ikona przedstawia Józefa – Opiekuna Bożego Dziecięcia i Oblubieńca Najświętszej Bogurodzicy. Bóg powołał Józefa do wyjątkowej służby Słowu Wcielonemu.
Przedstawienie Św. Józefa w ikonie związane jest z tajemnicą Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej, podczas którego „Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego” (Łk 2, 22-24). Taka ofiara była ofiarą ubogich.
Wierzchnia szata Józefa ma kolor brązowy, który oznacza ubóstwo, ziemię, oddaje to kim był i jak żył.
Ikona Świętego Józefa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 12 cm x 8 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Antoniego

Na ikonie św. Antoni przedstawiony jest w habicie franciszkańskim, który symbolizuje jego ubóstwo i pokorę. W lewej ręce trzyma księgę Pisma Świętego. Natomiast trzy stykające się palce prawej dłoni św. Antoniego symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe wskazują na dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23, 75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Macieja Apostoła

Święty Maciej urodził się w Betlejem i od dzieciństwa poznawał Pismo Święte pod kierownictwem św. sprawiedliwego Symeona. Wybrano go losowo do grona dwunastu po Wniebowstąpieniu Jezusa. Zastąpił Judasza Iskariotę. Św. Maciej był jednym z 72 uczniów Pana Jezusa. Był pochodzenia żydowskiego, jak na to wskazuje pochodzenie wszystkich Apostołów, a także uczniów Chrystusa. Także hebrajskie imię teoforyczne Mattatyah (greckie Theodoros lub łacińskie Adeodatus - dar Jahwe) wskazuje na pochodzenie żydowskie Apostoła.
Swoją misję ewangelizacyjną prowadził w różnych częściach świata. Najpierw czynił to w Judei, później w Etiopii oraz w Kolchidzie (dzisiejsza Gruzja). Niektóre źródła mówią, iż apostoł poniósł śmierć męczeńską na terenie Jerozolimy – ukamienowano go jako wroga narodu żydowskiego, a następnie ścięto toporem lub halabardą. Jednakże Klemens Aleksandryjski uważał, że św. Maciej zmarł śmiercią naturalną około 50 r. n.e. Relikwie apostoła odnalazła cesarzowa Helena.
W ikonografii (wg Dionizjusza z Furny) przedstawiany jest zwykle jako starzec z zaokrągloną brodą.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23, 75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Piotra

Piotr, apostoł, pierwszy wśród zwierzchnich. Pochodził z miasta Betsaida, położonego nad jeziorem Genazaret. Był synem rybaka Jony, bratem apostoła Andrzeja. Początkowo, jak ojciec, trudnił się połowami, był "człowiekiem nieuczonym i prostym". Wraz z bratem Andrzejem jako pierwsi zostali powołani, aby iść za Chrystusem i „łowić ludzi”.
Zgodnie z tradycją autorem pierwszej ikony apostoła Piotra był apostoł Łukasz. Badania wykazują, iż ikonograficzne wyobrażenie św. Piotra pojawiło się w IV w. Jego postać charakteryzowała się szerokimi, niemal szorstkimi rysami twarzy, łysiną lub lokiem nad czołem i krótką, gęstą brodą. W okresie późniejszym nadano mu cechy bardziej charakterystyczne: często przesadzistą posturę, okrągłą głowę, siwą, krótką i gęstą brodę. Ubrany jest w strój apostołów - tunikę i paliusz. W dłoni trzyma zwinięty lub rozwinięty zwój. Często przedstawiany jest z dwoma kluczami w ręce.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23, 75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Tomasza Apostoła

Święty Tomasz, zwany także Didymos, "Bliźniak", należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go kilkakrotnie: kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć (J 11, 16); w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy (J 14, 5); osiem dni po zmartwychwstaniu, kiedy ze sceptycyzmem wkłada rękę w bok Jezusa (J 20, 19nn); nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa (J 21, 2).
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23, 75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Jakuba Apostoła

Święty Jakub zwany Większym był synem Zebedeusza i Salome, starszym bratem św. Jana Apostoła, Ewangelisty (Mk 1,19). Obaj byli rybakami mieszkającymi nad Jeziorem Galilejskim. Wraz z Piotrem i Janem, Jakub był jednym z pierwszych uczniów Pana Jezusa i należał do grupy Apostołów najbliższych Jezusowi. Był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira, przemienienia na Górze Tabor oraz modlitwy w Ogrójcu. Żywe usposobienie Św. Jakuba sprawiło, że został nazwany „synem gromu” (Mk 3, 17). Imię Jakub pochodzi z języka hebrajskiego: Jaaqob – „niech Bóg strzeże”.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23, 75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Józefa

Ikona przedstawia Józefa – Opiekuna Bożego Dziecięcia i Oblubieńca Najświętszej Bogurodzicy. Bóg powołał Józefa do wyjątkowej służby Słowu Wcielonemu.
Przedstawienie Św. Józefa w ikonie związane jest z tajemnicą Ofiarowania Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej, podczas którego „Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego” (Łk 2, 22-24). Taka ofiara była ofiarą ubogich.
Wierzchnia szata Józefa ma kolor brązowy, który oznacza ubóstwo, ziemię, oddaje to kim był i jak żył.
Ikona Świętego Józefa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona Świętego Józefa została napisana techniką tempery jajowej. Nimb został pokryty płatkami 23, 75-karatowego złota, a tło ikony - szlagmetalem. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Charbela

Święty Charbel Makhlouf jest jednym z najbardziej znanych świętych na Bliskim Wschodzie. Budzi zachwyt i powszechne zdziwienie z powodu nadzwyczajnych cudów i znaków, które się dokonały za pośrednictwem jego osoby.
Święty Charbel Makhlouf urodził się 8.05.1828 r. w Libanie jako piąte dziecko ubogich rolników Antuna i Brygidy Makhloufów, zamieszkałych w małej, górskiej miejscowości na północ od Bejrutu. Na chrzcie otrzymał imię Józef (Yossef). Rodzice jego byli katolikami obrządku maronickiego. Dzieci Makhloufów wzrastały w radosnej atmosferze wzajemnej miłości, która wynikała z codziennej modlitwy oraz ciężkiej pracy na roli.
Kiedy Józef miał 3 lata, umarł mu ojciec. Aby zapewnić dzieciom utrzymanie i wykształcenie, matka zdecydowała się powtórnie wyjść za mąż - za uczciwego i pobożnego Ibrahima, który był stałym diakonem. W wieku 14 lat Józef po raz pierwszy odczuł powołanie do życia zakonnego. Dopiero jednak w 1851 r. zdecydował się na wstąpienie do klasztoru w Maifug. Odbył tam postulat i pierwszy rok nowicjatu. Na początku drugiego roku nowicjatu przeniósł się do klasztoru w miejscowości Annaya, gdzie 1 listopada 1853 r. złożył pierwsze śluby zakonne i przybrał imię zakonne Charbel (imię antiocheńskiego męczennika z 107 roku). 23 lipca 1859 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jako młody ksiądz w 1860 r. był świadkiem strasznej masakry przeszło 20 000 chrześcijan, dokonanej przez muzułmanów i druzów. Ojciec Charbel całym sercem pomagał uciekinierom oraz modlił się, pościł i stosował surowe praktyki pokutne, ofiarując siebie Bogu w duchu ekspiacji za popełnione zbrodnie i błagając o Boże miłosierdzie dla prześladowców i prześladowanych.
Życie eremity było bardzo surowe. Ojciec Charbel mieszkał w małej 6-metrowej celi, spał tylko 3 godziny na dobę, jadł bardzo skromne potrawy bez mięsa, raz na dzień. Swoją pustelnię opuszczał tylko, żeby odwiedzić chorego i na wyraźne polecenie przełożonego. Centrum jego życia była Eucharystia. Codziennie odprawiał Mszę Świętą w kaplicy eremu, do której długo się przygotowywał, a po jej skończeniu przez 2 godziny trwał w dziękczynieniu. Najbardziej ulubioną jego modlitwą była adoracja Najświętszego Sakramentu, medytował również teksty Pisma Świętego, nieustannie modlił się i pracował. W ten sposób o. Charbel całkowicie oddawał się do dyspozycji Boga, aby Stwórca oczyszczał jego serce, by uwalniał go od wszelkich złych skłonności i egoizmu, czyli czynił go świętym, to znaczy takim, jakim Jezus pragnął, aby się stał. Jego zakonni współbracia już za życia uważali go za świętego, gdyż widzieli, że w heroiczny sposób naśladował Chrystusa.
Ojciec Charbel był tak ściśle zjednoczony z Chrystusem, że w spotkaniu z każdym człowiekiem promieniował radością czystej miłości, a Jezus przez jego pośrednictwo mógł dokonywać różnych znaków i cudów.
Spośród wielu cudów libańskiego zakonnika warto przypomnieć zdarzenie, kiedy to w 1885 r. na polach rolników mieszkających w wioskach w pobliżu klasztoru w Annaya osiadła potężna chmura szarańczy, która niszczyła uprawy rolne. Dla miejscowych ludzi była to straszna plaga, prowadząca do wielkiego głodu. Przełożony polecił o. Charbelowi, aby natychmiast udał się na pola zajęte przez szarańczę i by się tam modlił, błogosławił i kropił wodą święconą. Ze wszystkich pól, które udało się zakonnikowi pobłogosławić, szarańcza zniknęła, a zbiory zostały uratowane.
16 grudnia podczas odprawiania Mszy Świętej w momencie podniesienia kielicha z Krwią Pańską święty pustelnik dostał ataku serca. Po krótkiej chorobie ojciec Charbel zmarł w Wigilię Bożego Narodzenia 1898 r. podczas nocnej adoracji Najświętszego Sakramentu. Współbracia zakonni znaleźli go rano leżącego na posadzce kaplicy, widzieli, jak z tabernakulum promieniowało przedziwne światło, które otaczało ciało zmarłego. Był to dla nich oczywisty znak z nieba. Mimo, iż nikt z klasztoru, z uwagi na obfity śnieg i duży wiatr, nie mógł zawiadomić mieszkańców okolicznych wiosek o śmierci świętego pustelnika, wszyscy okoliczni mieszkańcy otrzymali tego dnia wewnętrzne przekonanie o narodzeniu się o. Charbela dla nieba. "Straciliśmy błyszczącą gwiazdę, która swoją świętością ochraniała Zakon, Kościół i cały Liban" - napisał o. przeor. "Módlmy się, aby Bóg uczynił go naszym patronem, który będzie nas strzegł i prowadził przez ciemności ziemskiego życia".
25 grudnia, w dzień Bożego Narodzenia, o. Charbel został pochowany we wspólnym zakonnym grobie. W pierwszą noc po pogrzebie zauważono nad miejscem pochówku zakonnika oślepiające, tajemnicze światło, widoczne w całej dolinie, które świeciło nieustannie przez 45 nocy od dnia pogrzebu. Tysiące chrześcijan i muzułmanów przybywało do grobu, aby zobaczyć to osobliwe zjawisko. Wkrótce, z obawy przed profanacją grobu, patriarcha nakazał, by ciało mnicha przenieść do klasztoru. W czasie przenosin odkryto, że ciało ojca Charbela nie było zesztywniałe, jak po śmierci, lecz wiotkie, jak za życia, nie miało ono najmniejszych śladów pośmiertnego rozkładu. Z ciała emanował miły zapach oraz wydobywał się olej nieznanego pochodzenia, który jest znakiem Chrystusowej mocy uzdrawiania.
24 lipca 1927 r. ciało włożono do metalowej trumny i zamknięto w marmurowym grobowcu. Cały czas jednak z ciała wydobywał się olej. W 1950 r. wydano kolejne polecenie komisyjnej ekshumacji z uwagi na przecieki oleju z marmurowego sarkofagu. W obecności ekspertów stwierdzono brak stężenia pośmiertnego – ciało wyglądało tak, jak w chwili śmierci. 7 sierpnia 1952 r. miała miejsce ostatnia ekshumacja. Ciało zmarłego zachowywało się jak poprzednio. Olej wydobywał się nieprzerwanie do 1977 r., w którym dokonała się kanonizacja ojca Charbela.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Na desce przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Świętego Łukasza

Informacje

• Nazywam się Patrycja Sirek Z ikonami zetknęłam się po raz pierwszy kilkanaście lat temu, gdy, będąc na wschodzie kraju trafiłam do monasteru w Jabłecznej. Zachwyciła mnie wtedy wschodnia ikonografia. Miałam również okazję przebywać w Kijowie, gdzie podziwiałam przepiękne ikony w cerkwiach, co jeszcze pogłębiło i ugruntowało moją fascynację tą sztuką. Efektem tej fascynacji była kilkuletnia praca nad reprodukcjami ikon w Domu Życia przy Wspólnocie Dobrego Pasterza w Góralach.
  Więcej
• Technologia tworzenia ikony w całości nasycona jest symboliką. Przedstawione ikony zostały napisane według tzw. kanonu ikonopisarskiego, czyli ściśle określonych reguł.
  Więcej